2015

Happy New Year! Vanuit Phoenix wens ik iedereen allereerst een ontzettend gelukkig nieuw jaar! Mijn omslag van 2014 naar 2015 was helaas niet om over naar huis te schrijven, maar daarover later meer. Hopelijk was het bij jullie beter.
Eerst even terugkijken waar we gebleven waren de vorige keer. Ik vloog zelf solo navigatievluchten. Inmiddels zijn we alweer wat weekjes verder en heb ik ook de volgende belangrijke test gehad. Gister ( 9 januari) mocht ik om 11 uur aantreden voor PT (progress test) 3, de afsluitende check van het eerste grote deel van je vliegpraktijk in Amerika (VFR fase). Waar PT2 over navigatie ging, is PT3 gericht op 'general handling', manoeuvres. Rechtdoor vliegen kan iedereen, maar het wordt wat leuker als je 'stalls' , 'steep turns' en 'glide in approaches' mag gaan laten zien. die begrippen zijn niet allemaal even makkelijk snel uit te leggen, maar het komt erop neer dat je van alles doet, van hele scherpe bochten tot op zo'n lage snelheid vliegen dat je op het randje van naar beneden vallen bent. general handling.
Bijna alles ging helemaal goed en dus geslaagd, op naar de IFR fase!! Hierbij leer je echt vliegen op instrumenten, zoals je later altijd zult doen als commercieel piloot.
Vlak na kerstmis kwam papa een weekje op bezoek. Het blijft af en toe toch nog een beetje eenzaam zo in Amerika dus het was erg fijn hem weer te zien. Skypen is het dan toch net niet. De eerste 2 dagen moest ik nog vliegen, maar dat was niet zo'n probleem want dat duurt niet heel de dag en zo kon ik mooi gelijk de school en het vliegveld laten zien. Daarna vertrokken we voor een mini vakantie naar Sedona toe, een stadje 2 uur ten noorden van phoenix. Met onze Ford Mustang huurauto was dat zeker geen straf, en onverschrokken als we zijn hebben we gewoon met het cabriodak open gereden. Mutsen op, winterjas & handschoenen aan en gas op die lollie. De snelweg van Phoenix naar Sedona gaat door de absolute middle of nowhere en geeft je prachtige uitzichten over de bergen. Sedona ligt in een ongelofelijk mooi natuurgebied, en staat vooral bekend door de rood/oranje rotswanden en vele mooie hikes. Het hotel hadden we al vanuit nederland geboekt dus was nog een verassing hoe het er werkelijk uitzag, maar dat was helemaal top. Appartementje voor onszelf, keuken en alles erbij. Dus bestellen we 's avonds, als we allebei moe zijn van een mooie wandeling 's middags, gewoon domino's pizza's. Heerlijk. De 2e dag hebben we nog een hele mooi wandeling gemaakt door een bos achtig rotsgebied rond een riviertje. Tijdens de wandeling moest je het ijs riviertje 13 keer 'oversteken', ofwel van steen naar steen hoppen. 2 natte voeten en een paar uur later ben ik blij dat we weer terug zijn bij de auto, maar het was het zeker waard. Voor mensen die ooit nog in deze buurt van Amerika komen, Sedona, doen! Op 31 december is het dan eindelijk zo ver! Nieuw jaar in Las Vegas in zicht! Vanaf Sedona is het nog een uurtje of 4 rijden naar de feesthoofdstad van Amerika, dus als we rond 10:00 vertrekken, hebben we er alle vertrouwen in dat het een mooi uiteinde van het jaar gaat worden.
Wat wel opmerkelijk is, is dat er sinds de avond daarvoor een pak sneeuw van niet minder dan een centimeter of 10 was gevallen. Sneeuw in Arizona!! Zien we dat ook nog is.
Onze Mustang is nou niet echt de winterauto bij uitstek maar we gaan toch vol goede moed op pad.
Ondanks dat zelfs de snelwegen er niet al te best aan toe zijn en we nog redelijk door kunnen rijden, rijden we rond 13:00 ineens achterop wat dan nog lijkt op een onschuldige file. Kan gebeuren, zou je denken. Niet dus. Door het winterweer waren ontzettend veel ongelukken gebeurd op de snelweg waar we stilstonden, en het leek de autoriteiten dan ook een handig idee om deze af te sluiten.
Juist ja, afsluiten, terwijl wij en nog duizenden andere auto’s gewoon op die weg staan. Hulp en informatie loos, in een berggebied zonder radio/internet/sms/bel bereik en met de bewoonde wereld een kilometer of 50 verderop. Het wordt later en later, en omdat we geen millimeter vooruit komen begint langzaam de moed in onze schoenen te zakken… Het zal toch niet he, oud en nieuw vieren in de auto op een afgesloten snelweg. Helaaaaaaaaas stonden we rond 23:00 nog steeds in dezelfde file, inmiddels toch al gauw een kilometer of 15 verder dan waar we 10 uur eerder stonden…. Toen hebben we de beslissing moeten maken met tegenzin het Vegas plan op te geven en dan maar moeten proberen met pijn in ons hart nog thuis te komen vannacht, wat ook niet heel makkelijk is aangezien we nog minstens 300 kilometer verderop zitten. Inmiddels is het 2015 en beleven we de treurigste oud en nieuw’s viering ooit, met alleen een halve fles cola en 1 broodje speculoos als feestmaal. Rond 0:30 kunnen we eindelijk de afslag pakken terug naar Phoenix, en wonder boven wonder is die weg redelijk leeg en ook nog is schoongeveegd van sneeuw. Na ons volgegooid te hebben met benzine, koffie en wat eten, proberen we zo snel mogelijk terug naar bed te komen. In ons enthousiasme over de lege weg naar alle file ellende rijden we ietsje pietsje (heel erg veel) te hard en niet veel later mogen we onszelf uitleggen aan een agent van de highway patrol, die vanaf een parkeerplaats de achtervolging inzet als we langs racen. Godzijdank is de officer blijkbaar in een goede bui, want wonder boven wonder komen we er met een warning vanaf, waar dit wel is een hele dure grap had kunnen worden. Toch nog een beetje geluk na zo’n rampzalige dag… Om 03:30 liggen we allebei dood en doodvermoeid in bed, nadat we 17.5 uur eerder op pad gingen in Sedona. Wat een dag. . . .

Papa vliegt 1 januari ’s avonds terug naar Nederland en ik ben sindsdien dus ook weer aan het vliegen. Alles gaat lekker en het schiet goed op, dus ik kan alleen maar tevreden zijn. Inmiddels is het ook weer lekker weer geworden dus lekker vaak naar het zwembad, het is wat in Arizona :).

Laat 2015 maar komen! Groetjes vanuit Phoenix!!
Tom